Category: ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
Ταφόπλακα στο μάθημα Αστρονομίας στα λύκεια.
Ανακοίνωση σχετικά με την κατάργηση του μαθήματος της αστρονομίας στα λύκεια, έβγαλε η Εταιρεία Αστρονομίας και Διαστήματος, του Βόλου.
.
Αποκλείουν τις θετικές επιστήμες από τα “projects” των Λυκείων
Ταφόπλακα πλέον στο μάθημα της Αστρονομίας
.
Με εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας (αριθ. πρωτ. 137852/Γ2/2.9.14), που εστάλη μόλις πρόσφατα στα σχολεία Δ.Ε., ύστερα από πρόταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (πράξη 48/21.7.14), αποκλείονται από τη διδασκαλία του μαθήματος project της Α΄ και Β΄ Λυκείου (2 και 1 ώρα την εβδομάδα, αντίστοιχα) οι μαθηματικοί, οι φυσικοί, οι χημικοί και οι βιολόγοι καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Έτσι το πολύ σπουδαίο και δημιουργικό αυτό μάθημα, που θέτει σε αυτενέργεια και ερευνητική διάθεση τους μαθητές, δεν θα περιλαμβάνει προγράμματα εργασιών, δραστηριοτήτων και εφαρμογών, που ανήκουν στις μαθηματικές, τις φυσικές, τις χημικές και τις βιολογικές επιστήμες.
Με το μέτρο αυτό μπαίνει οριστικά ταφόπλακα στο τόσο ταλαιπωρημένο μάθημα της Αστρονομίας, από τις τελευταίες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Διότι ενώ μέχρι πέρυσι η αστρονομία ήταν μάθημα επιλογής στη Β΄ Λυκείου και από φέτος επρόκειτο να ενταχθεί στα projects της Α΄ και Β΄ Λυκείου για όσους καθηγητές ήθελαν να το διδάξουν, τώρα αποκλείεται και αυτό, αφού απαγορεύεται στους καθηγητές των θετικών επιστημών να έχουν στα ωράριά τους projects.
Ας σημειωθεί ότι η απόφαση αυτή του Υπουργείου, αλλά και του Ινστιτούτου ειδικότερα, έρχεται σε πλήρη αντίθεση προς την απάντηση που έδωσε, μόλις προ ολίγων ημερών (αριθ. πρωτ.128928/Γ2/12.8.14) προς την Εταιρεία Αστρονομίας και Διαστήματος (έδρα Βόλος), όταν η Εταιρεία αυτή τον περασμένο Μάρτιο (αριθ. πρωτ. 46/17.3.2014) είχε στείλει υπόμνημα, για να μην καταργηθεί το μάθημα της Αστρονομίας από το Λύκειο.
Στην απάντησή του το Υπουργείο, γνωστοποιούσε τη σχετική εισήγηση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (αριθ. πρωτ. 7432/11.7.14), σύμφωνα με την οποία: στην παρούσα φάση, τα θέματα αστρονομίας θα μπορούσαν να αποτελέσουν δραστηριότητες στο υποχρεωτικό μάθημα «Ερευνητική Εργασία (συνθετική εργασία / project)».
Πώς, λοιπόν, να διδάξουν τα αστρονομικά projects οι αρμοδιότεροι καθηγητές γι’ αυτά, που είναι οι παραπάνω καθηγητές των θετικών επιστημών; τη στιγμή μάλιστα που τα projects αποτελούν κεφαλαιώδους σημασίας δραστηριότητα στα ξένα σχολεία και στα πανεπιστήμια και είναι «εκ των ων ουκ άνευ», για ένα επιτυχημένο πρόγραμμα σπουδών;
Τελικά, είναι ανάγκη να αναθεωρήσει αμέσως το Υπουργείο Παιδείας και ιδιαίτερα το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής την ως άνω απόφασή του και να επιτρέψει στους καθ’ ύλη αρμόδιους καθηγητές ΠΕ03 και ΠΕ04, να διδάξουν το μάθημα των projects, για το καλό της νεολαίας των θρανίων. Μόνον έτσι ο ωραίος και καταπληκτικός αυτός θεσμός των projects, που κυριαρχεί στα ευρωπαϊκά σχολεία, θα αποτελέσει και στην Ελλάδα τον καλύτερο προάγγελο, μια νέας δημιουργικής και πρωτοπόρας εκπαιδευτικής πολιτικής των σχολείων μας.
Νέα φωτογραφία και δεδομένα για τον γαλαξία NGC 4258 (M106)
Μια νέα σύνθεση του γαλαξία NGC 4258 (Messier 106) που χαρακτηρίζεται από το μπλε (X-rays από το Chandra), το μωβ (ραδιοκύματα από το VLA), κίτρινο και γαλάζιο (οπτικά δεδομένα από το Hubble), και το κόκκινο (υπέρυθρο από το Spitzer), δημοσίευσε η NASA.
Ο γαλαξίας NGC 4258 βρίσκεται κοντά στην Μεγάλη Άρκτο (Ursa Major) και περιβάλλεται από τα αστέρια των κυνηγετικών σκύλων (Θηρευτικοί Κύνες – Canes Venatici ). Αυτό το ουράνιο αγλάϊσμα ανακαλύφθηκε το 1781 από τον Γάλλο γεωδαίτη, χαρτογράφο, αστρονόμο Pierre Mechain. Αργότερα, προστέθηκε στον κατάλογο του φίλου και συναδέλφου του Charles Messier, σαν M106. Βρίσκεται μόλις περίπου 21 εκατομμύρια έτη φωτός πέρα από τα αστέρια του Γαλαξία μας. Μαζί με ένα φωτεινό κεντρικό πυρήνα, αυτή η πολύχρωμη σύνθετη εικόνα αναδεικνύει τα νεαρά γαλάζιων αστρικά σμήνη και τα κοκκινωπά αστρικά φυτώρια που εντοπίζονται στους σπειροειδείς βραχίονες του γαλαξία. Δείχνει, επίσης, αξιοσημείωτους κοκκινωπούς πίδακες από λαμπερό αέριο υδρογόνο. Ο γαλαξίας NGC 4258 που είναι ορατός με κιάλια, είναι γνωστός στους αστρονόμους γιατί έχει «ανώμαλους» βραχίονες που δεν ευθυγραμμίζονται με το επίπεδο του γαλαξία, αλλά μάλλον να διασταυρώνονται με αυτό. Οι ερευνητές προσπαθούν να κατανοήσουν πως η γιγαντιαία μαύρη τρύπα στο κέντρο του NGC 4258, επηρεάζει τον υπόλοιπο του γαλαξία. Ο NGC 4258, επίσης γνωστός ως Μεσιέ 106, βρίσκεται περίπου 23 εκατομμύρια έτη φωτός από τη γη.
Η εικόνα του γαλαξία NGC 4258 (Messier 106) με οπτικά δεδομένα από το HubbleΈνας γαλαξίας περίπου 23 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη, περιλαμβάνει, αυτό το φωτεινό γαλαξιακό θέαμα, με μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα, κρουστικά κύματα, και τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου.
Αυτή η γαλαξιακή «επίδειξη πυροτεχνημάτων», συμβαίνει στον NGC 4258 (γνωστό και ως M106), που είναι ένας σπειροειδής γαλαξίας σαν τον Γαλαξία μας. Είναι γνωστός, ωστόσο, για κάτι που ο Γαλαξίας μας δεν έχει – δύο επιπλέον σπειροειδείς βραχίονες που λάμπουν τόσο στο X-ray, όσο οπτικά, αλλά και στα ραδιοκύματα. Αυτά τα χαρακτηριστικά, οι ανώμαλοι βραχίονες του, δεν ευθυγραμμίζονται με το επίπεδο του γαλαξία, αλλά αντίθετα τέμνονται με αυτό!
Οι ανώμαλοι βραχίονες φαίνονται σε αυτή τη νέα σύνθετη εικόνα του NGC 4258, όπου οι ακτίνες Χ από το παρατηρητήριο Chandra X-ray της NASA είναι μπλε, τα δεδομένα από τα ραδιοκύματα από το NSF Karl Jansky Very Large Array είναι μωβ, τα οπτικά δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble είναι κίτρινα και μπλε, και τα υπέρυθρα δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer της NASA είναι κόκκινα.
Μια νέα μελέτη αυτών των ανώμαλων βραχιόνων, γίνεται με το Spitzer δείχνει ότι τα κρουστικά κύματα, παρόμοια με βόμβες κρότου από υπερηχητικά αεροπλάνα, είναι μεγάλες ποσότητες ζεστού αερίου – που ισοδυναμεί με περίπου σε 10 εκατομμύρια ήλιους. Τι παράγει αυτά τα κρουστικά κύματα; Τα ραδιοφωνικά δεδομένα δείχνουν ότι η υπερμεγέθης μαύρη τρύπα στο κέντρο του NGC 4258 παράγει ισχυρούς πίδακες σωματιδίων υψηλής ενέργειας. Οι ερευνητές υπολογίζουν πως αυτοί οι πίδακες συγκρούονται με το δίσκο του γαλαξία και έτσι δημιουργούν ωστικά κύματα. Αυτά τα κρουστικά κύματα, με τη σειρά τους, θερμαίνουν ένα μέρος του αερίου – που αποτελείται κυρίως από μόρια υδρογόνου – σε χιλιάδες βαθμούς. Όπως φαίνεται επιπρόσθετα, στη νέα σύνθετη εικόνα του NGC 4258, τμήμα των στοιχείων για αυτήν την διαδικασία θέρμανσης προέρχεται από παρόμοιες τοποθεσίες μεταξύ της εκπομπής του υδρογόνου και του X-ray, και οι δύο πιστεύεται ότι προκαλούν το τίναγμα, και τους ραδιο-πίδακες.
Η εικόνα από το Chandra X-ray αποκαλύπτει τεράστιες φυσαλίδες θερμών αερίων πάνω και κάτω από το επίπεδο του γαλαξία. Αυτές οι φυσαλίδες δείχνουν ότι ένα μεγάλο μέρος των αερίων που ήταν αρχικά στο δίσκο του γαλαξία έχει θερμανθεί σε εκατομμύρια βαθμούς και εκτινάσσεται σε εξωτερικές περιοχές, σε σχέση με τους πίδακες από τη μαύρη τρύπα.
Η εκτόξευση των αερίων από το δίσκο σαν πίδακες, έχει σημαντικές συνέπειες για την τύχη αυτού του γαλαξία. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το σύνολο του υπόλοιπου αερίου θα εξαχθεί μέσα στα επόμενα 300 εκατομμύρια χρόνια – πολύ σύντομα για τις κλίμακες του κοσμικού χρόνου – εκτός αν με κάποιο τρόπο αναπληρώνονται. Επειδή το μεγαλύτερο μέρος των αερίων στο δίσκο έχει ήδη εξαχθεί, λιγότερο αέριο είναι διαθέσιμο για τα νέα αστέρια που θα σχηματίσουν. Πράγματι, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τα στοιχεία του Spitzer για να εκτιμήσουν ότι τα αστέρια σχηματίζουν στις κεντρικές περιοχές του NGC 4258, σε ένα ποσοστό που είναι περίπου δέκα φορές λιγότερο από ό, τι στο Γαλαξία.
Το Herschel Space Observatory του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) χρησιμοποιήθηκε για να επιβεβαιωθεί η εκτίμηση από τα στοιχεία Spitzer του χαμηλού ποσοστού σχηματισμού των αστεριών στις κεντρικές περιοχές του NGC 4258. Το Herschel χρησιμοποιήθηκε επίσης για να κάνει μια ανεξάρτητη εκτίμηση, του πόσο αέριο παραμένει στο κέντρο του γαλαξία. Μετά από παρακολούθηση της τεράστιας ώθησης των πιδάκων στην υπέρυθρη εκπομπή, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η μάζα των αερίων είναι δέκα φορές μικρότερη από ό, τι είχε προηγουμένως εκτιμηθεί.
Επειδή ο γαλαξίας NGC 4258 είναι σχετικά κοντά στη Γη, οι αστρονόμοι μπορούν να μελετήσουν με μεγάλη λεπτομέρεια το πως η μαύρη τρύπα του επηρεάζει το γαλαξία. Η υπερμεγέθης μαύρη τρύπα στο κέντρο του NGC 4258 είναι περίπου δέκα φορές μεγαλύτερη από αυτήν στο Γαλαξία μας, και επίσης καταναλώνει υλικό με ταχύτερο ρυθμό, αυξάνοντας ενδεχομένως τον αντίκτυπό της εξέλιξης του γαλαξία που την φιλοξενεί.
Τα ευρήματα, κυρίως, αποκαλύπτουν ότι αυτοί οι πίδακες στη μαύρη τρύπα είναι ζωτικής σημασίας όταν πρόκειται για την εξέλιξη των γαλαξιών. Με τη μελέτη του Messier 106, οι επιστήμονες μπορούν να εξάγουν συμπεράσματα και για άλλους γαλαξίες. Αυτό είναι σημαντικό όταν πρόκειται για τη μελέτη αντικειμένων στον κοσμικό χώρο και θα μπορούσε να πει τους επιστήμονες λίγο περισσότερα, σχετικά με τις υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες που υπάρχουν στο κέντρο των γαλαξιών.
→ Αυτά τα δεδομένα δημοσιεύτηκαν στις 20 Ιούνη 2014, στο τεύχος 788 του «The Astrophysical Journal Letters» σε άρθρο με τον τίτλο: Jet-shocked H2 and CO in the Anomalous Arms of Molecular Hydrogen Emission Galaxy NGC 4258 και είναι διαθέσιμα στο διαδίκτυο. Οι συγγραφείς της παρουσίασης είναι Patrick Μ. Ogle, Lauranne Lanz και ο Philip Ν. Appleton από το California Institute of Technology στην Pasadena της Καλιφόρνια.
→ Το Marshall Space Flight Center της NASA στο Huntsville της Αλαμπάμα, διαχειρίζεται το πρόγραμμα Chandra. Το Smithsonian Astrophysical Observatory στο Cambridge της Μασαχουσέτης, ελέγχει τις επιστημονικές και πτητικές λειτουργίες του Chandra.
→ Το Herschel Science Centre (HSC) είναι μια αποστολή της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος (ESA), με επιστημονικά όργανα που παρέχονται από κοινοπραξίες ευρωπαϊκών ινστιτούτων και με συμμετοχή της NASA. Ενώ το Παρατηρητήριο σταμάτησε να κάνει επιστημονικές παρατηρήσεις τον Απρίλιο του 2013, οι επιστήμονες συνεχίζουν να αναλύουν τα δεδομένα του.
|
Σύντομα στοιχεία για τη φωτογραφία του NGC 4258 (M106): |
|
|
Δεδομένα: |
X-ray: NASA/CXC/Caltech/P.Ogle et al Optical: NASA/STScI IR: NASA/JPL-Caltech Radio: NSF/NRAO/VLA |
|
Ημερομηνία έκδοσης: |
2 Ιούλη 2014 |
|
Κλίμακα: |
Η εικόνα είναι περίπου 6.6 arcmin across (περίπου 44,000 έτη φωτός) |
|
Κατηγορία: |
Normal Galaxies & Starburst Galaxies, Quasars & Active Galaxies |
|
Συντεταγμένες (J2000): |
RA 2h 19m 00s | Dec +47 18 00 |
|
Αστερισμός: |
Canes Venatici |
|
Ημερ. παρατήρησης: |
Τρεις, από 17 Απρίλη 2000 μέχρι 29 Μάη 2001 |
|
Διάρκεια παρατήρησης: |
4 ώρες |
|
ID παρατηρητών: |
350, 1618, 2340 |
|
Όργανο: |
Advanced CCD Imaging Spectrometer (ACIS) |
|
References: |
Ogle, P.M. et al, 2014, ApJ, 788, 33; arXiv:1405:2040 |
|
Χρωματικός κώδικας: |
X-ray (Μπλε); Optical (Χρυσό, Μπλε); Infrared (Κόκκινο); Radio (Μωβ) |
Η αποστολή OSIRIS-REx μέρος ενός φιλόδοξου προγράμματος εξερεύνησης αστεροειδών.
Η NASA ανακοίνωσε τον Μάη του 2013 ότι ενέκρινε την αποστολή OSIRIS-REx (Origins Spectral Interpretation Resource Identification Security Regolith Explorer) η οποία έχει στόχο τη λήψη δειγμάτων από έναν αστεροειδή και τη μεταφορά τους στη Γη για μελέτη.
Προσομείωση του αστεροειδούς Bennu
Επικεφαλείς της αποστολής θα είναι επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Αριζόνα και το σκάφος θα κατασκευάσει η εταιρεία Lockheed Martin Space Systems.
Σύμφωνα με τον προγραμματισμό, το σκάφος θα ξεκινήσει το ταξίδι του το 2016 και μετά από δύο χρόνια θα συναντήσει τον αστεροειδή Bennu. Αρχικά τo σκάφος θα πραγματοποιήσει παρατηρήσεις και μετρήσεις για την κίνηση του αστεροειδούς, τις διάφορες δυνάμεις (μη βαρυτικές) που τον επηρεάζουν κ.α.
Στη συνέχεια θα πλησιάσει τον Bennu και θα συλλέξει δείγματα από την επιφάνειά του. Αμέσως μετά θα ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής που υπολογίζεται ότι θα διαρκέσει πέντε χρόνια. Ο αστεροειδής Bennu επιλέχθηκε επειδή οι επιστήμονες πιστεύουν ότι μπορεί να προσφέρει νέα στοιχεία για τη γέννηση του ηλιακού μας συστήματος.
Το διαστημικό σκάφος με τα όργανά του.
Η αποστολή OSIRIS-REx αποτελεί μέρος ενός φιλόδοξου προγράμματος εξερεύνησης αστεροειδών που έχει τελικό στόχο μια επανδρωμένη αποστολή σε έναν εξ αυτών. Στο πλαίσιο του προγράμματος σχεδιάζεται και μια μελλοντική αποστολή η οποία θα προσπαθήσει να «απαγάγει» έναν μικρό αστεροειδή και να τον θέσει σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Ο αστεροειδής αυτός θα αποτελέσει πεδίο εκπαίδευσης αστροναυτών που θα πραγματοποιήσουν στη συνέχεια αποστολές εξερεύνησης σε μεγάλους αστεροειδείς.
Ταυτόχρονα, την ευκαιρία δουν το όνομά τους να ταξιδεύει στο διάστημα, χαραγμένα σε ένα μικροτσίπ του διαστημικού σκάφους που θα ταξιδέψει μέχρι τον αστεροειδή Bennu, το 2016, δίνει η NASA στο κοινό. Μετά το πέρας της αποστολής του, το σκάφος που θα μεταφέρει το μικροτσίπ, θα μπει σε τροχιά γύρω από τον ήλιο, όπου και θα παραμείνει μαζί με τα ονόματα όλων των συμμετεχόντων.
Περισσότερα για την αποστολή
[Του Борис Павлищев από τη «Голос России»]
Ο αμερικανικός πυραυλικός φορέας «Atlas 5» με το ρωσικό κινητήρα RD-180 αναμένεται να εκτοξεύσει το Σεπτέμβριο του 2016 μία ερευνητική συσκευή στον αστεροειδή Μπενού (Bennu). Μετά από 2 χρόνια η συσκευή OSIRIS-Rex (Origins Spectral Interpretation Resource Identification Security Regolith Explorer) θα προσεγγίσει τον αστεροειδή και θα πάρει από την επιφάνειά του από 60 γρ. έως 2 χγρ. εδάφους, και στη συνέχεια θα επιστρέψει στη Γη. Το 2023 η κάψουλα με τα δείγματα θα εισέλθει στη γήινη ατμόσφαιρα και θα προσγειωθεί.
Σκοπός της αποστολής είναι να μελετήσει τη χημική σύσταση του αστεροειδή, ο οποίος αναμένεται να ρίξει φως στην ιστορία του ηλιακού συστήματος. Επιπλέον, οι επιστήμονες θέλουν να κατανοήσουν, αν έχει νόημα να εξορύσσουν σπάνια μέταλλα από αστεροειδείς – χρυσό, ρόδιο, λευκόχρυσο.
Η τροχιά του αστεροειδούς.
Ο «OSIRIS-REx» θα διαπιστώσει επίσης, τις αργές μεταβολές της τροχιάς του αστεροειδή: υπάρχει μικρή πιθανότητα σύγκρουσής του με τη Γη σε 169 χρόνια.
Η πτήση του «OSIRIS-REx» είναι «ένα λογικό βήμα στην εξερεύνηση του ηλιακού συστήματος», θεωρεί ο εκτελεστικός διευθυντής του διαστημικού συμπλέγματος του ιδρύματος «Σκόλκοβο», ο κοσμοναύτης-δοκιμαστής Σεργκέι Ζούκοφκαι συνεχίζει:
«Ποτέ δεν θα μάθουμε να εξερευνούμε το ηλιακό σύστημα, αν θα βρισκόμαστε μόνο κοντά στη Γη. Η σωστή στρατηγική έγκειται στο συνδυασμό μη επανδρωμένων και επανδρωμένων αποστολών. Η πτήση ενός κοσμοναύτη θα πρέπει να ακολουθεί τις μη επανδρωμένες πτήσεις. Αρχικά εκείνα θα μελετούν το ουράνιο αντικείμενο, θα προσεδαφίζουν εκεί κάποια μέσα, ενώ στη συνέχεια θα πετάξουν εκεί οι κοσμοναύτες.»
Προσομείωση της προσέγγισης του διαστημικού σκάφους Osiris-Rex στον αστεροειδή.
Τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν πολλά προγραμμάτα αστεροειδών. Τους αστεροειδείς προτείνεται να αναπτύξουν εμπορικά ή να τα σπάσουν σε νέφη σκόνης, ώστε να καλυφθεί μέρος του ηλιακού φωτός και να επιβραδυνθεί η παγκόσμια υπερθέρμανση.
Υπάρχει η ιδέα να προσελκυστεί ένας αστεροειδής στη σεληνιακή τροχιά (επίσης με έναν πύραυλο «Atlas 5» με RD-180), ενώ στη συνέχεια, όπως πρότεινε ο Αμερικανός πρόεδρος, να κατευθυνθεί προς αυτόν ένα διαστημόπλοιο με ανθρώπους.
Ωστόσο, το κατάλληλο για αυτό το πρόγραμμα ουράνιο σώμα μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί, και παρόμοια σχέδια έχουν πολλούς αντιπάλους στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, ενώ στη ΝΑΣΑ προς το παρόν δεν υπάρχει κοινή άποψη για το θέμα. Η επιτυχία της αποστολής του «OSIRIS-REx» μπορεί να οδηγήσει σε προσαρμογές στα σχέδια της ΝΑΣΑ, θεωρούν οι ειδικοί.
Η σχεδιασμένη μεταφορά δειγμάτων από τον αστεροειδή στη Γη δεν θα είναι η πρώτη: το 2010 στη Γη επέστρεψε μία κάψουλα με εκατοντάδες σωματίδια σκόνης, που συγκέντρωσε η ιαπωνική συσκευή «Hayabusa» από την επιφάνεια του μικρού ουράνιου σώματος Ιτοκάβα. Τώρα οι Ιάπωνες θέλουν να εκτοξεύσουν το 2014 σε έναν άλλο αστεροειδή τη βελτιωμένη συσκευή «Hayabusa-2».
Η ιαπωνική διαστημοσυσκευή «Hayabusa-2»
Ο χρόνος θα δείξει, ποιο σχέδιο θα είναι πιο επιτυχημένο, και ποιοι είναι καλύτερο να ασχολούνται με τη συλλογή δειγμάτων – οι άνθρωποι, ρισκάροντας τις ζωές τους, ή οι συσκευές.
Το έμβλημα της αποστολής του OSIRIS-REx.
.
.
Πηγές και περισσότερες πληροφορίες στο διαδίκτυο:
Ο επίσημος δικτυακός τόπος του προγράμματος βρίσκεται ΕΔΩ.
Ο ιστότοπος του The University of Arizona για την αποστολή βρίσκεται ΕΔΩ.
Η σελίδα της αποστολής στο Facebook βρίσκεται ΕΔΩ.
Η σελίδα της αποστολής στο Twitter βρίσκεται ΕΔΩ.
Η σελίδα της αποστολής στη Wikipedia βρίσκεται ΕΔΩ.
Ιστορίες και μύθοι από τη Σοβιετική «Οδύσσεια του διαστήματος»
Όλες οι θρυλικές διαστημικές πρωτιές της Σοβιετικής Ένωσης ξεκίνησαν από το ίδιο σημείο στο χάρτη της Γης, το χαμένο μέσα στη στέπα του Καζακστάν κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ. Λειτουργεί από τις 2 Ιουνίου του 1955 και βρίσκεται στην περιοχή Μπαϊκονούρ του Καζακστάν (Συντεταγμένες: 45°49’58″N 63°24’56″E). Πρόκειται για το μεγαλύτερο αλλά και το παλαιότερο διαστημικό κέντρο στον κόσμο. Από εκεί έχουν εκτοξευτεί περίπου 2.500 διαστημόπλοια και έχουν αναχωρήσει περισσότεροι από 130 κοσμοναύτες στα 50 χρόνια λειτουργίας του. Το μέρος από όπου εκτοξεύτηκαν ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος της Γης, η πρώτη συσκευή που πέταξε προς τη Σελήνη και το πρώτο επανδρωμένο διαστημόπλοιο, έγινε ένα από τα σύμβολα της αρχής της νέας διαστημικής εποχής. Και όπως συμβαίνει πάντα με οτιδήποτε θρυλικό, μέσα σε αυτές τις δεκαετίες η ιστορία του Μπαϊκονούρ εμπλουτίστηκε με τόσες πολλές ιστορίες, ώστε δεν είναι πάντα εύκολο να πει κανείς με απόλυτη σιγουριά τι απ’ όλα αυτά είναι μύθος και τι η αλήθεια.
Η κοιλάδα με την πλούσια ιστορία
«Πλούσια κοιλάδα». Έτσι μεταφράζεται στη γλώσσα του Καζακστάν η λέξη Μπαϊκονούρ, η οποία ονοματίζει την έρημο ανατολικά από την πόλη Αράλσκ, το μέρος από όπου ξεκίνησε ο άνθρωπος την κατάκτηση του διαστήματος. Σύμφωνα με τις πρώτες εκδοχές των σχεδίων, το πρώτο (και μεγαλύτερο) κοσμοδρόμιο στον κόσμο θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί στο Νταγκεστάν, στην περιφέρεια Μαρήι Ελ, είτε στην περιφέρεια Άστραχαν. Επιλέχθηκε όμως η περιφέρεια Κζιλ-Ορντίνσκαγια και πήρε ταυτόχρονα το όνομα της κοιλάδας η οποία το φιλοξένησε. Το μέρος αυτό συνδύαζε ιδανικά όλα τα απαραίτητα στοιχεία, ξεκινώντας από τον άπλετο χώρο εγκατάστασης των μονάδων ηλεκτρονικών επικοινωνιών με τη σωστή απόσταση η μια απ’ την άλλη και τελειώνοντας με τη γεωγραφική θέση που συνεπάγεται πολλές φωτεινές μέρες το χρόνο.
Οι «πύρινες πέτρες»
Μεταξύ των νομάδων που ζούσαν σε αυτά τα μέρη κυκλοφορούσε επί πολλούς αιώνες ο θρύλος για τον σκοτεινό βοσκό. Ανέφεραν, ότι πολύ παλιά ένας βοσκός με σκοτεινό χαρακτήρα είχε φτιάξει, από δέρματα μόσχων, ένα είδος τεράστιας σφεντόνας και όταν στον ορίζοντα εμφανίζονταν εχθροί, πέταγε με αυτή στον ουρανό πύρινες πέτρες. Πέφτοντας στο έδαφος αυτές, χτυπούσαν τους εχθρούς και τους ανάγκαζαν να τραπούν έντρομοι σε φυγή. Ενώ, στα σημεία όπου έπεφταν οι πέτρες, δεν ξαναφύτρωνε τίποτα, τα ζώα πέθαιναν και για πολύ καιρό έμεναν καμένες επιφάνειες γης.
Όση φαντασία και αν περιλαμβάνει αυτός ο μύθος, κάτι ανάλογο μπορεί κανείς να παρατηρήσει σε αυτό το μέρος και σήμερα, μια και από τη γιγαντιαία «σφεντόνα» του κοσμοδρομίου απογειώνονται τώρα «πύρινοι» πύραυλοι.
Ο μυστηριώδης δρόμος προς τα αστέρια
Το πρώτο βήμα στο «δρόμο» του ανθρώπου προς το διάστημα έγινε στις 12 Ιανουαρίου του 1955. Την συγκεκριμένη ημέρα στον σιδηροδρομικό σταθμό Τιουρατάμ, αποσυνδέθηκαν από το αφιχθέν τρένο δυο βαγόνια και από αυτά βγήκε μια ομάδα ανθρώπων με ομοιόμορφα ημίπαλτα. Ήταν η πρώτη ομάδα εργασίας που είχε ως αποστολή να κάνει όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες για την υποδοχή της κύριας ομάδας των κατασκευαστών του Μπαϊκονούρ.
Από το σταθμό Τιουρατάμ οι γραμμές συνεχίζουν ένα χιλιόμετρο πέρα και σταματούν μέσα στη στέπα. Η σιδηροδρομική αυτή γραμμή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Λένε πως όταν έφτασε στον τόπο της κατασκευής των μελλοντικών εγκαταστάσεων ο γενικός σχεδιαστής διαστημικών πυραύλων Σεργκέι Κορολιόφ και είδε τις γραμμές να φεύγουν προς τη γυμνή πεδιάδα, πήρε την απόφαση να δημιουργηθεί το σημείο εκτοξεύσεων εκεί όπου αυτές διακόπτονταν. Έτσι εμφανίστηκε η πρώτη εξέδρα εκτόξευσης του Μπαϊκονούρ, με το όνομα «Γκαγκάριν». Ενώ, πάνω στις γραμμές οι οποίες είχαν φτιαχτεί από τις αρχές του 20 αιώνα, μεταφέρονται μέχρι τώρα οι πύραυλοι στο σημείο εκτόξευσης.
Να σημειωθεί ότι το κοσμοδρόμιο είχε πάρει αρχικά το όνομα αυτού του σιδηροδρομικού σταθμού. Καθώς όμως η κατασκευή γινόταν σε ατμόσφαιρα αυστηρότατης μυστικότητας, στα επίσημα έγγραφα φιγουράριζε με άλλη ονομασία. Επιπλέον, σε κοντινή απόσταση από το μελλοντικό κοσμοδρόμιο, για λόγους αποπροσανατολισμού, είχε κατασκευαστεί ένα ψεύτικο κοσμοδρόμιο με άδεια κτίρια, και δίπλα από αυτό, μια ολόκληρη εικονική πόλη με σχολεία, κατοικίες και άλλες υποδομές.
Ακραία μυστικότητα
Απόρρητο δεν ήταν μόνο το όνομα των υπό κατασκευή εγκαταστάσεων, αλλά και το ίδιο το γεγονός της κατασκευής. Όλα τα οικοδομικά υλικά για το κοσμοδρόμιο έφταναν στο σταθμό Τιουρατάμ σε συνηθισμένα επιβατηγά βαγόνια. Αλλά ακόμη και οι εργάτες, οι οποίοι τα ξεφόρτωναν αυστηρά μόνο στη διάρκεια της νύχτας, δεν έπρεπε να γνωρίζουν πιο μεγαλειώδες έργο παίρνει σάρκα και οστά από τα χέρια τους. Μέχρι την τελευταία στιγμή πίστευαν ότι κτίζουν… στάδιο. Για ποιο λόγο χρειάζεται αυτό στην ακατοίκητη στέπα, δεν μπορούσαν να ρωτήσουν, επειδή σε τέτοιες περιπτώσεις οι πολλές ερωτήσεις δεν ήταν κάτι που συνηθιζόταν…
Αρχαία ευρήματα
Σχετικά με την κατασκευή κυκλοφορεί και ένας άλλος θρύλος. Όταν στην εξέδρα «Γκαγκάριν» άρχισαν να σκάβουν το λάκκο για τη θεμελίωση, βρέθηκαν εκεί τα υπολείμματα μιας αρχαίας κατοικίας. Οι αρχαιολόγοι υπολόγισαν την ηλικία της από τα 10 έως τα 35 χιλιάδες χρόνια π.Χ. Ο Κορολιόφ θεώρησε αυτό το εύρημα τυχερό. Έως τις μέρες μας έχουν μεταφερθεί τα λόγια του: «Κτίζουμε στο σύνορο της ζωής. Αν υπήρχε εδώ πριν από εμάς ζωή, τότε αυτό το μέρος θα θα μας φέρει τύχη». Ελέχθη ότι ένα κομματάκι από την αρχαία κατοικία ο σχεδιαστής το έβαλε σε ένα σπιρτόκουτο για αναμνηστικό.
Οι «φοίνικες» της ερήμου
Η επιτυχημένη απογείωση του ανθρώπου στο διάστημα αιφνιδίασε τη Δύση και προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον για το κοσμοδρόμιο. Όταν τον Ιούνιο του 1966 επισκέφθηκε την ΕΣΣΔ ο Σαρλ ντε Γκολ, υπογράφηκε μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Γαλλίας συμφωνία συνεργασίας έρευνας του διαστήματος για ειρηνικούς σκοπούς. Παράλληλα, αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί για τα «ανώτατα πρόσωπα» μια ξενάγηση στο μέρος όπου εκτοξεύτηκαν τα πρώτα σοβιετικά διαστημικά μέσα.
Η επιχείρηση υποδοχής των σημαντικών επισκεπτών καταχωρήθηκε στην ιστορία με την κωδική ονομασία «Φοίνικας». Ο «Φοίνικας -1» προοριζόταν για την αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον ντε Γκολ και τη διεύθυνε ο ίδιος ο γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ.
Στις 25 Ιουνίου του 1966 η πόλη Λένινσκ, 45 χιλιόμετρα από το Μπαϊκονούρ, μετατράπηκε για μια μέρα σε «πόλη των άστρων». Πριν την άφιξη των ανώτατων αξιωματούχων πραγματοποιήθηκε ανακαίνιση σχεδόν σε κάθε γωνιά, ξεκινώντας από την καινούρια άσφαλτο και καταλήγοντας στα φρεσκοβαμμένα σημεία της περιοχής.
Για τους επισκέπτες οργανώθηκε μια εκτόξευση επίδειξης με τον επόμενο δορυφόρο «Космос». Ο ντε Γκολ είχε μείνει έκθαμβος. Αναφέρεται ότι ο γιος του, ο οποίος παρατηρούσε με τα κιάλια την πτήση του πυραύλου «Восток», δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει: «Κολοσσιαίο! Κολοσσιαίο!».
Συνολικά, σε ολόκληρη την ιστορία του κοσμοδρομίου στη στέπα του Καζαχστάν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, διεξήχθησαν τέσσερις «Φοίνικες». Τελευταία φορά στο Μπαϊκονούρ ανάλογη επίδειξη έγινε με την αφορμή της επίσκεψης του προέδρου της Γαλλίας Ζορζ Πομπιντού. Ωστόσο. οι «Φοίνικες» μπορεί να ήταν και περισσότεροι, ποιος γνωρίζει πόσα επεισόδια μπορεί να κρύβει ακόμη η ιστορία ενός από τα πιο μυστικά μέρη της ΕΣΣΔ.
[Κείμενο της Αικατερίνα Τούρισεβα από την “Российская газета”]
Φωτογραφικές στιγμές της αποστολής 36 στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό . ISS – Expedition 36
Τον περασμένο Μάη, οι αστροναύτες στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), ξεκίνησαν την Expedition 36. Άρχισαν μια αποστολή 166 ημερών για τη διεξαγωγή πειραμάτων σε συνθήκες μικροβαρύτητας, ενώ βρισκόταν σε τροχιά γύρω από τη Γη (είδαν την ανατολή του Ήλιου πάνω από 2.500 φορές!) . Στους στόχους της έρευνας της Expedition 36 περιλαμβάνονταν: οι έρευνες σχετικά με τις επιπτώσεις της βαρύτητας στην ανθρώπινη όραση, για τους μικρο-δορυφόρους που έχουν σχεδιαστεί να εργαστούν σε ομάδες, η εξάτμιση και η καύση των νέων υγρών καυσίμων κλπ. Το πλήρωμα, έξι κοσμοναύτες/αστροναύτες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, και την Ιταλία, έλαβε επίσης εκατοντάδες φωτογραφίες από τη ζωή στον ISS και την καταπληκτική θέα από την τροχιά του. Παρακάτω βλέπουμε φωτογραφίες από την Expedition 36, η οποία έληξε με την ασφαλή προσγείωση του διαστημικού οχήματος Союз ТМА-08М σε μια απομακρυσμένη περιοχή στο Καζακστάν.
Η κάθε αποστολή στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό έχει το δικό της έμβλημα. Αυτό είναι το έμβλημα της 36ης Αποστολής.
.
Το χαρακτηριστικό πορτραίτο των μελών της κάθε αποστολής στον ISS. Στη φωτογραφία τα μέλη και των δύο τμημάτων της 36η αποστολής.
Α τμήμα της αποστολής (Expedition 35-36): Александр Мисуркин/RSA, Павел Виноградов/RSA, Chris Cassidy/NASA.
Β τμήμα της αποστολής (Expedition 36-37): Luca Parmitano/ESA , Фёдор Юрчихин/RSA , και Karen L. Nyberg/NASA.
.
Πριν από την εκτόξευση, τα μέλη της αποστολής στον ISS, o Διοικητής Pavel Vinogradov της Ρωσικής Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Διαστήματος (Roscosmos), ο ιπτάμενος μηχανικός Alexander Misurkin της Roscosmos και ο μηχανικός πτήσης Chris Cassidy της NASA, μέλη του πρώτου τμήματος της αποστολής, ποζάρουν για τα μέσα ενημέρωσης μετά από μια συνέντευξη Τύπου στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, στο Καζακστάν, στις 27 Μάρτη 2013.
.
Πριν από την εκτόξευση, τα μέλη της αποστολής στον ISS, η αμερικανίδα Karen Nyberg, αριστερά, ο ρώσος κοσμοναύτης Fyodor Yurchikhin και ο ιταλός Luca Parmitano, μέλη του δεύτερου τμήματος της αποστολής, ποζάρουν για τα μέσα ενημέρωσης μετά από μια συνέντευξη Τύπου στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, στο Καζακστάν, στις 27 του Μάη 2013.
.
Τα μέλη του πρώτου τμήματος της αποστολής μπροστά σε μια μακέτα του διαστημικού σκάφους Soyuz TMA στο κέντρο εκπαίδευσης κοσμοναυτών στο Звёздный городок, έξω από τη Μόσχα.
.
Η αστροναύτης Karen Nyberg χαμογελάει μπροστά σε μια μακέτα του διαστημικού σκάφους Soyuz TMA στο κέντρο εκπαίδευσης κοσμοναυτών στο Звёздный городок, έξω από τη Μόσχα, στις 30 Απρίλη 2013.
.
Τα μέλη του πρώτου τμήματος της αποστολής 36 στην καθιερωμένη φωτογραφία λίγο πριν επιβιβαστούν στο διαστημικό όχημα Soyuz-TMA-08M που βρίσκεται στην κορυφή του πυραύλου Союз-ФГ.
.
Η Karen Nyberg, αριστερά, ο Fyodor Yurchikhin και ο Luca Parmitano, μέλη του δεύτερου τμήματος της αποστολής, αποχαιρετούν πριν επιβιβαστούν στο διαστημικό όχημα Soyuz-TMA-09M που βρίσκεται στην κορυφή του πυραύλου Союз-ФГ.
.
Το διαστημικό οχήμα Soyuz TMA-09M, στο εφαλτήριο του κοσμοδρόμιου του Μπαϊκονούρ, στις 26, Μάη 2013.
.
Το ρωσικό διαστημικό σκάφος Soyuz TMA-09M απογειώνεται από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ την 29η του Μάη του 2013.
.
Στις 21 Ιουνίου 2013, οι ρώσοι κοσμοναύτες Fyodor Yurchikhin (αριστερά) και ο Alexander Misurkin συμμετέσχουν σε μια κατάλληλη άσκηση στο πλαίσιο της προετοιμασίας για ένα διαστημικό περίπατο , με τις ρώσικες στολές τους Orlan.
.
Μέσα από το σημείο θέας Cupola της ESA στον ISS, ο αστροναύτης Luca Parmitano κοιτάζει ένα σημείο πάνω στη Γη, περίπου 350 χιλιόμετρα κάτω από αυτόν, πριν εντοπίσει ένα συγκεκριμένο στόχο για φωτογράφιση, στις 2 Ιουνίου 2013. Έχει μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, που είναι εξοπλισμένη με φακό 400 χιλ.
.
Στις 9 Ιουλίου 2013, ο αστροναύτης της NASA Chris Cassidy εξέρχεται από το αεροφράκτη Quest για έναν έλεγχο των πρόσθετων διαστημικών οχημάτων, καθώς συνεχίζονται οι εργασίες στον ISS. Κατά τη διάρκεια των έξι ωρών και επτά λεπτών διαστημικό περίπατο, ο Chris Cassidy και ο Luca Parmitano εργάστηκαν για την προετοιμασία του διαστημικού σταθμού ώστε να δεχθεί μια νέα ρωσική μονάδα και δημιουργώντας πρόσθετες εγκαταστάσεις στην κεντρική μονάδα του σταθμού.
.
Ο αστροναύτης της ESA Luca Parmitano στον ISS κατά τη διάρκεια ενός διαστημικού περίπατου στις στις 16 Ιούλη 2013. Λίγο περισσότερο από μία ώρα κατά τη διάρκεια του διαστημικού περίπατου, ο Parmitano ανέφερε νερό που επέπλεε πίσω από το κεφάλι του μέσα από το κράνος. Το νερό δεν ήταν ένα επικίνδυνο για την υγεία του Parmitano, αλλά το Mission Control αποφάσισε να λήξει ο διαστημικός περίπατος νωρίτερα.
.
Ο μη επανδρωμένος πύραυλος Ariane 5, που μεταφέρει το αυτόματο όχημα μεταφορών(ATV) Albert Einstein, απογειώθηκε στις 5 Ιούνη 2013 από το Kourou, της Γαλλικής Γουιάνας κατά μήκος της βορειοανατολικής Νότια ακτής της Αμερικής. Το ATV ανεφοδίασε τον ISS με 14.500 pounds προωθητικού υλικού, τρόφιμα, υλικά για τα πειράματα, νερό και οξυγόνο. Η αποστολή σηματοδότησε το βαρύτερο φορτίο που μεταφέρθηκε ποτέ από ένα πύραυλο Ariane.
.
Το ATV-4 «Albert Einstein» της ESA, πλησιάζει για να δέσει στον ISS, στις 15 Ιούνη 2013, μετά από μια δεκαήμερη πτήση.
.
Το ATV-4 «Albert Einstein» της ESA, προσεγγίζει τον ISS. Το διαστημικό σκάφος «έδεσε» με επιτυχία λίγο αργότερα.
.
Η αστροναύτης Karen Nyberg με τα μακριά μαλλιά της επιπλέει ελεύθερα σε συνθήκες μικροβαρύτητας, στον κόμβο Unity στον ISS, στις 3 του Ιούνη 2013.
.
Ο ιταλός Luca Parmitano μέλος του πληρώματος του ISS, καθώς περνούσε πάνω από την Αφρική, πήρε αυτήν τη νυκτερινή εικόνα της Σικελίας και ένα μεγάλο μέρος της Ιταλίας, στις 29 Ιουλίου 2013. Το Stretto de Messina, που χωρίζει τη Σικελία από την Ιταλία, βρίσκεται κοντά στο κέντρο του πλαισίου. Η πλάγια λήψη με φακό 50 χιλιοστών περιλαμβάνει ένα γραφικό ορίζοντα με μια σειρά από αστέρια στον ουρανό τέλος του Ιούλη. Μόλις ορατά στο σκοτάδι, ένα μέρος του μακρού βραχίονα του Space Station Remote Manipulator System ή αλλιώς Canadarm2 βρίσκεται διαγώνια από τα δεξιά στο ένα τρίτο της εικόνας.
.
Ο βραχίονας Canadarm2, και το μη επανδρωμένο Ιαπωνικό «Kounotori» HTV-4 καθώς πλησιάζει το σταθμό, και συνδέεται με το στραμμένο προς τη Γη κόμβο Harmony του ISS, στις 9 Αυγούστου 2013.
.
Ο αστροναύτης της ESA Luca Parmitano χρησιμοποιεί μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή για να τραβήξει μια φωτογραφία της ζελατίνας του κράνους του, κατά τη διάρκεια ενός διαστημικού περίπατου, καθώς συνεχίζονται οι εργασίες στον ISS, στις 9 Ιουλίου 2013. Επίσης ορατά στους αντικατοπτρισμούς στο γείσο, είναι διάφορα τμήματα του διαστημικού σταθμού και ένα μπλε-λευκό τμήμα της Γης.
.
Συνδεδεμένος με ένα κινητό εξάρτημα συγκράτησης των ποδιών στο Canadarm2, ο αστροναύτης Luca Parmitano, κατά τη διάρκεια ενός διαστημικού περίπατου, στις 9 του Ιουλίου, 2013.
.
Μια σταθερή κάμερα του ISS πήρε αυτήν την εικόνα του Ιαπωνικού διαστημικού σκάφους φορτίου HTV-4, ενώ εισήλθε στην ατμόσφαιρα της Γης, μέχρι την καύση του, στις 7 Σεπτεμβρίου 2013. Το HTV-4 ξεκίνησε στις 4 Αυγούστου, και αφού ταξίδεψε ένα μήνα, συνδέθηκε στο τροχιακό φυλάκιο, και έφυγε από τον ISS στις 4 Σεπτέμβρη 2013.
.
Ένα μέλος του πληρώματος στον ISS χρησιμοποίησε ένα φακό 50mm για να καταγράψει αυτή την εικόνα μιας μεγάλης μάζας σύννεφων πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό κοντά τη Βραζιλία και τον Ισημερινό, στις 4 Ιούλη 2013. Ένα ρωσικό διαστημόπλοιο, που συνδέθηκε στον τροχιακό σταθμό, καλύπτει εν μέρει ένα κομμάτι της φωτογραφίας ενώ φαίνονται τα νερά των ωκεανών σε ένα κενό ανάμεσα στα σύννεφα.
.
Η Karen Nyberg φωτογραφίζει τα πέντε υπόλοιπα μέλη του πληρώματος Expedition 36 στο εργαστήριο Kibo του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού κατά τη διάρκεια μιας καθημερινής συνέδριασης για το σχεδιασμό της ημέρας.
.
Στο τέλος της Expedition 36, μια κάψουλα Soyuz μεταφέρει του τρεις αστροναύτες. Τον Διοικητή Pavel Vinogradov της Ρωσικής Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Διαστήματος (Roscosmos), τον ιπτάμενο μηχανικό Alexander Misurkin της Roscosmos και τον μηχανικό πτήση Chris Cassidy της NASA. Παρασύρεται στην ατμόσφαιρα μετά την επανείσοδό τους, λίγο πριν από την προσγείωση σε μια απομακρυσμένη περιοχή κοντά στην πόλη της Zhezkazgan, του Καζακστάν, στις 11 Σεπτέμβρη του 2013.
.
Ρώσικα ελικόπτερα έρευνας και διάσωσης πετούν πάνω από το Kazakhstan, ακολουθώντας την πορεία προσγείωσης του διαστημικού σκάφους Soyuz TMA-08M.
.
Η διαστημική κάψουλα Soyuz, καμένη εξωτερικά σε μερικά σημεία της από την είσοδό της στην ατμόσφαιρα, μεταφέρει τους τρεις αστροναύτες προς το σημείο προσγείωσης σε μια απομακρυσμένη περιοχή κοντά στην πόλη της Zhezkazgan, στο Καζακστάν, στις 11 Σεπτέμβρη του 2013.
.
Η διαστημική κάψουλα Soyuz μεταφέροντας τους τρεις αστροναύτες, προσγειώνεται στο Καζακστάν, στις 11 Σεπτέμβρη του 2013.
.
Ο Διοικητής της Expedition 36 Pavel Vinogradov της Ρωσικής Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Διαστήματος (Roscosmos) μεταφέρεται στην ιατρική σκηνή, λίγο μετά ο μηχανικός πτήσης Alexander Misurkin της Roscosmos και ο μηχανικός πτήσης Chris Cassidy της NASA (τα μέλη του Α τμήματος της αποστολής) μετά την προσγείωση της κάψουλας Soyuz στο Καζακστάν, στις Σεπτέμβρη του 2013. Οι Vinogradov, Misurkin και Cassidy επέστρεψαν στη Γη μετά από παραμονή 166 ημερών στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.
.
.
Αμέσως μετά την προσγείωσή τους στη Γη, ξεκινούν οι πρώτοι ιατρικοί έλεγχοι.
.
Τα μέλη της αποστολής 36 μεταφέρθηκαν στη συνέχεια στο Κέντρο Εκπαίδευσης Κοσμοναυτών «Γιούρι Γκαγκάριν», όπου θα παραμείνουν για αρκετό διάστημα παρακολουθούμενοι από τους γιατρούς του Κέντρου.
.
Σχεδιάγραμμα των εγκαταστάσεων του κοσμοδρόμιου στο Μπαϊκονούρ.
.
Το έμβλημα του Soyuz-TMA-08M που μετέφερε τους κοσμοναύτες/αστροναύτες Pavel Vinogradov, Alexander Misurkin και Chris Cassidy, στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και στη συνέχεια πίσω στη Γη.
.
Το έμβλημα του Soyuz-TMA-09M που μετέφερε τους κοσμοναύτες/αστροναύτες Karen Nyberg, Fyodor Yurchikhin και Luca Parmitano στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και σχεδιάζεται να τους μεταφέρει πίσω στη Γη στις 12 Νοέμβρη 2013.
.
Το σήμα της 37ης Αποστολής το πρώτο τμήμα της οποίας ήδη βρίσκεται στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (Σεπτ. – Νοεμ. 2013).
.
Τα μέλη της Expedition 37/38 Олег Котов, Сергей Рязанский και Michael Hopkins με μέλη των οικογενειών τους επισκέφθηκαν την 13 Σεπτ. 2013, το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ και αφού έβγαλαν την καθιερωμένη φωτογραφία στο μνημείο του Λένιν, παραχώρησαν συνέντευξη τύπου για την προετοιμασία της αποστολής τους, η οποία σχεδιάζεται να γίνει στις 25 Σεπτέμβρη 2013 .
Σχεδιάγραμμα των τμημάτων του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, με τη σύνθεση που είχε τον Μάη του 2011.
Περισσότερες πληροφορίες για τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ.
Το Voyager 1, έξω από τα «σύνορα» του ηλιακού συστήματος;
Για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα αντικείμενο κατασκευασμένο από τον άνθρωπο βγήκε στο διαστρικό χώρο, ανακοίνωσαν την 12.9.2013 οι επιστήμονες που παρακολουθούν την πορεία του «Voyager 1» και επιβεβαίωσε η NASA με κοινή ανακοίνωση των Jia-Rui Cook και D.C. Agle της Jet Propulsion Laboratory, Pasadena, της Καλιφόρνιας και του Dwayne Brown από τα κεντρικά της NASA στην Ουάσιγκτον. Σύμφωνα με τους αστροφυσικούς, το διαστημόπλοιο της NASA που εκτοξεύτηκε το 1977 και πλέον απέχει περισσότερα από 18 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη (18,771,591,153 KM ή 125.48033649 AU στις 13.09.2013 και 01:00 ΩΕ) ενώ το φως του Ήλιου χρειαζόταν 34:47:10 για να φτάσει στη διαστημική συσκευή, βγήκε από την ηλιόπαυση, το απώτατο όριο του ηλιακού συστήματος και πέρασε στο διαστρικό χώρο κατά πάσα πιθανότητα στις 25 Αυγούστου 2012, σύμφωνα με την ανάλυση των δεδομένων που έχουν σταλεί στη Γη. Τα νέα και απροσδόκητα στοιχεία δείχνουν ότι το «Voyager 1» έχει ταξιδέψει για περίπου ένα χρόνο, μέσω του πλάσματος, ή του ιονισμένου αέριου, που υπάρχει στο χώρο ανάμεσα στα άστρα. Το «Voyager 1» βρίσκεται σε μια μεταβατική περιοχή αμέσως έξω από την ηλιόσφαιρα, όπου ορισμένες επιπτώσεις από τον ήλιο μας, είναι ακόμα εμφανείς. Μια έκθεση για την ανάλυση αυτών των νέων δεδομένων, της επιστημονικής ομάδας του Πανεπιστημίου της Iowa, με επικεφαλής τον Don Gurnett, δημοσιεύεται στην έκδοση της Πέμπτης 12.9.2013 του περιοδικού Science.
Το ακριβές «σύνορο» του ηλιακού συστήματος δεν είναι γνωστό. Οι επιστήμονες περίμεναν επί χρόνια μια ένδειξη ότι το «Voyager 1», που ταξίδευε στα όρια της ηλιόσφαιρας, είχε βγει στο διαστρικό χώρο. Αρκετές φορές μάλιστα – πιο πρόσφατα σε δύο μελέτες που δημοσιεύτηκαν φέτος – είχαν συμπεράνει ότι το διαστημόπλοιο είχε φύγει από τα όρια του ηλιακού συστήματος, όμως η NASA δεν επιβεβαίωνε τα ευρήματά τους. Δεδομένου όμως ότι δεν υπήρχε ανιχνεύσιμη αλλαγή στην κατεύθυνση των γραμμών μαγνητικού πεδίου, η ομάδα κατάλαβε ότι το διαστημικό σκάφος ήταν ακόμη στην ηλιόσφαιρα, ή την τεράστια …φούσκα των φορτισμένων σωματιδίων γύρω από τον ήλιο. Η επιστημονική ομάδα του Voyager περίμενε υπομονετικά για μια αλλαγή στην διεύθυνση του μαγνητικού πεδίου – πιστεύεται ότι είναι το αποκαλυπτικό σημάδι ενός κοσμικού διέλευσης των συνόρων.
Με τα νέα δεδομένα, «μας πήρε 10 δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσουμε ότι ήταν στο διαστρικό διάστημα, δήλωσε ο Don Gurnett, ένας επιστήμονας του προγράμματος Voyager στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα ο οποίος ηγήθηκε της νέας έρευνας, που δημοσιεύθηκε online στο περιοδικό Science. «Τώρα που έχουμε νέα, βασικά δεδομένα, πιστεύουμε ότι αυτό είναι το ιστορικό άλμα της ανθρωπότητας στο διαστρικό διάστημα», δήλωσε ο Ed Stone, επιστήμονας του προγράμματος Voyager στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια, Pasadena. «Η ομάδα του Voyager χρειάζεται χρόνο για να αναλύσει αυτές τις παρατηρήσεις και το νόημα τους. Αλλά μπορούμε να απαντήσουμε τώρα το ερώτημα που όλοι ζητούν. Είμαστε ακόμη εκεί; Ναι, είμαστε!»
Για την περίπτωση που συναντήσει ευφυή ζωή εκεί έξω, μεταφέρει ένα επίχρυσο δίσκο, με πολυπολιτισμικούς χαιρετισμούς από τη Γη (και χαιρετισμό στα ελληνικά), φωτογραφίες της γης και μουσική, συμπεριλαμβανομένου του Chuck Berry «Johnny B. Goode», μαζί με τον Μπετόβεν, Μπαχ, Μότσαρτ, Louis Armstrong κλπ.
Εκπλήρωσε την αποστολή του και συνεχίζει
Το «Βόγιατζερ 1» εκτοξεύτηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1977 και το ακολούθησε ένα μήνα αργότερα το «αδελφό» σκάφος «Βόγιατζερ 2». Το 1979 έφτασε στον Δία και τον επόμενο χρόνο στον Κρόνο, στέλνοντας στη Γη τις πρώτες λεπτομερείς εικόνες από τους δορυφόρους αυτών των πλανητών. Ακολούθως επισκέφθηκε τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα ενώ το 1990 έστειλε και την πρώτη πλήρη φωτογραφία του ηλιακού συστήματός μας.
Η διάρκεια ζωής των δύο Βόγιατζερ υπολογιζόταν αρχικά στα 5 έτη και η αποστολή τους ήταν να εξερευνήσουν τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Σήμερα πάντως βρίσκονται σε σχετικά καλή κατάσταση και εξακολουθούν να λειτουργούν. Εκτός των επιστημονικών οργάνων και των καμερών, μεταφέρουν και από έναν χρυσό δίσκο επικαλυμμένο με χαλκό που περιέχει 115 φωτογραφίες και διάφορους φυσικούς ήχους καθώς και μηνύματα σε 55 γλώσσες.
Το Voyager 1, που έχει περίπου το μέγεθος ενός μικρού αυτοκινήτου, παρασύρεται σε ένα μέρος του σύμπαντος γεμάτο με τα απομεινάρια της μεγάλης έκρηξης. Με την ταχύτητα που ταξιδεύει στο διαστρικό διάστημα, θα χρειαστούν 40.000 χρόνια για να φτάσει το πλησιέστερο άστρο του ηλιακού μας συστήματος, το Alpha Centauri που βρίσκεται σε απόσταση 1.34 parsecs ή 4.37 εφ από τον Ήλιο.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, τα δύο διαστημόπλοια θα βρεθούν κοντά σε άλλα άστρα σε περίπου δύο έτη φωτός, αφού διανύσουν δηλαδή περίπου 19 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα. «Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία του «Voyager 1» στο διάστημα, θα συνεχίσει για πολύ πολύ καιρό, ίσως για δισεκατομμύρια χρόνια», προέβλεψε ο αστροφυσικός Μαρκ Σουίσνταλ…
Για την ευθυγράμμιση του Γαλαξιακού και Ηλιακού μαγνητικού πεδίου.
Οι επιστήμονες από τη NASA εξεπλάγησαν με τη διαπίστωση ότι το μαγνητικό πεδίο του γαλαξία προφανώς ευθυγραμμίζεται προς την ίδια κατεύθυνση, όπως του Ήλιου, σχηματίζοντας ένα «μαγνητικό αυτοκινητόδρομο». Οι διαστημικοί επιστήμονες είχαν γενικά παραδεκτό ότι το μαγνητικό πεδίο του γαλαξία θα έχει κάποια άλλη κατεύθυνση. Η ευθυγράμμιση εμπόδιζε τις απόπειρες να χρησιμοποιούν μαγνητικές μετρήσεις για να καθοριστεί μια αφετηρία για το διαστρικό διάστημα.
«Έχουμε πολλά να μάθουμε ακόμα», λέει ο επιστήμονας Σταμάτης Κριμιζής της ομάδας του Voyager από το πανεπιστημιακό εργαστήριο εφαρμοσμένης φυσικής Johns Hopkins στο Laurel της Maryland, ο οποίος δημοσίευσε πέρυσι τα αποτελέσματα για τον «μαγνητικό αυτοκινητόδρομο».
«Μαζί με το Voyager 1 μετράμε τις αυξημένες γαλαξιακές κοσμικές ακτίνες (ο ηλιακός άνεμος χρησιμεύει για να θωρακίσει εν μέρει, το ηλιακό σύστημα από αυτές τις υψηλής ισχύος ακτίνες), και τα νέα αποτελέσματα μας έχουν πείσει απόλυτα» δήλωσε ο κ. Κριμιζής .
«Με τον ίδιο τρόπο που το Sputnik μας οδήγησε έξω από την ατμόσφαιρα της Γης το 1957, το Voyager μας οδηγεί τώρα έξω από την ατμόσφαιρα του Ήλιου», λέει ο κ. Κριμιζής. «Είναι αρκετά μεγάλο επίτευγμα, στο σύντομο χρονικό διάστημα που είχαμε στην ιστορία των διαστημικών πτήσεων».
Η σύγκρουση των γαλαξιών NGC 5427 και NGC 5426 (Arp 271)
Στη καινούργια αυτή φωτογραφία (APOD 25.8.2013) οι αστρονόμοι του αστεροσκοπείου Gemini, απεικόνισαν δύο σχεδόν πανομοιότυπους σπειροειδείς γαλαξίες στην περιοχή της Παρθένου, 90 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, στα πρώτα στάδια της προσέγγισής του λόγω της βαρυτικής τους έλξης. Η νέα εικόνα λήφθηκε στο αστεροσκοπείο Gemini South στη Χιλή κατά τη διάρκεια μιας σειράς λήψεων με την κάμερα GMOS και του φασματογράφου Gemini Multi-Object.
Ο NGC 5427 (με τη σχεδόν κάτοψη σπειροειδής γαλαξίας κάτω αριστερά στην φωτογραφία) και ο δίδυμος του NGC 5426 (με την πλάγια όψη γαλαξίας στην πάνω δεξιά γωνία), είναι στη διαδικασία μιας αργής αλλά ενοχλητικής αλληλεπίδρασης – που θα μπορούσε να λάβει εκατό εκατομμύρια χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Με μια ματιά, αυτοί οι δύο είναι γαλαξίες – που έχουν παρόμοιες μάζες, δομές και σχήματα και είναι γνωστοί με το κοινό όνομα Arp 271 – εμφανίζονται ανενόχλητοι. Όμως, πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι η αμοιβαία βαρυτική έλξη τους έχει ήδη αρχίσει να αλλάξει και να στρεβλώνει τα ορατά χαρακτηριστικά τους.
Τυπικά, το πρώτο σημάδι μιας αλληλεπίδρασης γαλαξιών είναι ο σχηματισμός μιας «γέφυρας» υλικών – το χαρακτηριστικό γνώρισμα της αλληλεπίδρασης. Πράγματι, οι δύο σπειροειδείς βραχίονες στη δυτική (άνω) πλευρά του NGC 5426 εμφανίζονται σαν μεγάλες προεκτάσεις που συνδέονται με τον NGC 5427. Αυτή η διαγαλαξιακή γέφυρα λειτουργεί σαν ένας κοινός ομφάλιος λώρος που επιτρέπει στα «δίδυμα» να μοιραστούν τροφή. Αυτή η διαγαλαξιακή γέφυρα που μεταφέρει αέριο και σκόνη από τον ένα στον άλλο καλύπτοντας το χώρο που τους χώριζε, έχει μήκος περίπου 60.000 έτη φωτός (λιγότερο από μία διάμετρο γαλαξία).
Οι συγκρούσεις αερίων που προκαλούνται από την βαρυτική αλληλεπίδραση, προκαλούν επίσης εκρήξεις σχηματισμού αστεριών (starbursts) σε κάθε γαλαξία. Οι περιοχές σχηματισμού αστέρων – ή HII-, εμφανίζονται σαν θερμά ροζ σημεία, και τα ίχνη τους εντοπίζονται στις σπείρες κάθε γαλαξία. Οι ΗΙΙ περιοχές είναι κοινές σε πολλά σπειροειδή συστήματα, αλλά μία γιγαντιαία από αυτές στον NGC 5426 έχει περίεργα σημεία και περισσότερα, σχετικά με την πλευρά του γαλαξία που βρίσκεται πλησιέστερα προς NGC 5427. Επίσης μπορούν να εντοπιστούν δραστηριότητες εκρήξεων στη συνδετική γέφυρα των γαλαξιών.
Ομοίως, οι γιγάντιες περιοχές HII στο δίσκο του NGC 5427 σχηματίζονται σε υψηλότερο ποσοστό, και είναι πιο πλούσιες από ότι αναμενόταν για έναν γαλαξία αυτού του είδους. Μια γιγαντιαία περιοχή σχηματισμού άστρων στην άκρη του NGC 5427 που είναι στο δυτικό σπειροειδή βραχίονα, φαίνεται ιδιαίτερα μεγάλη και διαταραγμένη, όπως και ο ίδιος ο βραχίονας, η οποία είναι ασυνήθιστα ευθεία, σαν ισχυρές παλιρροϊκές δυνάμεις να έχουν σπάσει τον βραχίονα σε δύο, με αποτέλεσμα να διασκορπίζει το φως των άστρων.
Παρά την εμφάνισή τους σε αυτή τη δισδιάστατη εικόνα, ο δυτικός (κορυφή) σπειροειδής βραχίονας του NGC 5426 είναι πλησιέστερα προς εμάς, σε αντίθεση με τον Νοτιοανατολικό (κάτω) βραχίονα του NGC 5427. Ο NGC 5426 είναι επίσης ο στενότερος από τους δύο γαλαξίες. Σε μερικά εκατομμύρια χρόνια, ωστόσο, ο NGC 5427 θα εκτελέσει μια παραβολική τροχιά (βλέπε Σχήμα), μετακινούμενος από την θέση πίσω από τον NGC 5426 προς το προσκήνιο στην επάνω δεξιά γωνία του πλαισίου. Έτσι, ένας φανταστικά μακρόβιος παρατηρητής σε έναν πλανήτη στον NGC 5427, θα δει μια σχεδόν κάθετη διέλευση του δίδυμου γαλαξία.
Εικονογράφηση της παραβολής τροχιάς του γαλαξία NGC 5427 από την έκδοση: “The Isolated Interacting Galaxy Pair NGC 5426-27 Arp 271”, Astronomy & Astrophysics Vol. 415, pg. 451-469 by I. Fuentes-Carrera et al. 2004
Ενώ πιστευόταν ότι είναι ασυνήθιστο και σπάνιο, οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ γαλαξιών είναι πλέον γνωστό ότι είναι αρκετά κοινές (ειδικά σε πυκνοκατοικημένες περιοχές με σμήνη γαλαξιών) και θεωρείται ότι παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των γαλαξιών. Οι περισσότεροι γαλαξίες είχαν πιθανώς τουλάχιστον μία σημαντική, αν όχι πολλές μικρές, αλληλεπιδράσεις με άλλους γαλαξίες από την έναρξη του Big Bang, πριν περίπου 13 δισεκατομμύρια χρόνια πριν.
Ο δικός μας Γαλαξίας, ένας σπειροειδής γαλαξίας όπως εκείνοι σε αυτή την εικόνα, στην πραγματικότητα διεξάγει το δικό του …κοσμικό χορό. Μια μελλοντική αλληλεπίδραση τόσο με τον κοντινό νάνο γαλαξία, που ονομάζεται Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, όσο και με το μεγάλο σπειροειδή γαλαξία M-31 δηλ. το γαλαξία της Ανδρομέδας, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση περίπου 2,6 εκατομμύρια φως μακριά από τον Γαλαξία μας. Αυτή η νέα εικόνα που παρουσίασαν οι επιστήμονες του αστεροσκοπείου Gemini είναι ενδεχομένως μια προεπισκόπηση των πραγμάτων που θα συμβούν και στο δικό μας γαλαξία. Το τελικό αποτέλεσμα αυτών των τύπων των συγκρούσεων είναι ένας μεγάλος ελλειπτικός γαλαξίας.
Τεχνικά στοιχεία λήψης της φωτογραφίας:
FOV: 4.8 x 4.5 arcminutes (2048×1923 with 0.141 arcsecond pixels)
Orientation: approximately 135 degrees CW from north up, east left.
Filter |
Color |
FWHM |
Exposure Time |
g’ |
Blue |
~0.5″ |
4x360sec |
r’ |
Green |
~0.5″ |
3x240sec |
i’ |
Orange |
~0.5″ |
3x240sec |
H-alpha |
Red |
~0.5″ |
3x360sec |
Το δίδυμο αστεροσκοπείο Gemini.
Το τηλεσκόπιο Gemini South βρίσκεται σε υψόμετρο 2.750 μέτρα στην οροσειρά της Cerro Pachón, στις Άνδεις της Χιλής.
Το τηλεσκόπιο του Gemini North βρίσκεται σε υψόμετρο 4.200 μέτρων στην κορυφή Mauna Kea της Χαβάης.
Το σύστημα αστεροσκοπείων Gemini αποτελείται από δίδυμα οπτικά / υπέρυθρα τηλεσκόπια με διάμετρο 8,1 μέτρα που βρίσκονται σε δύο από τις καλύτερες περιοχές παρατήρησης του πλανήτη. Από τις θέσεις τους στα βουνά της Χαβάης Mauna Kea και Cerro Pachón της Χιλής, το σύστημα των αστεροσκοπείων Gemini μπορεί να έχει πρόσβαση στο σύνολο του ουρανού.
Το τηλεσκόπιο Gemini South βρίσκεται σε υψόμετρο 2.750 μέτρα στην οροσειρά της Cerro Pachón, στις Άνδεις της Χιλής. Το Cerro Pachón μοιράζεται πόρους με το παρακείμενο SOAR τηλεσκοπίο και τα κοντινά τηλεσκόπια του Cerro Tololo Inter-American Observatory.
Το Frederick C. Gillett τηλεσκόπιο του Gemini North βρίσκεται σε υψόμετρο 4.200 μέτρων στην κορυφή Mauna Kea της Χαβάης , και αποτελεί μέρος της διεθνούς κοινότητας των παρατηρητηρίων που βρίσκονται σε αυτό το ξηρό, σταθερό χώρο. Και τα δύο τηλεσκόπια Gemini διαθέτουν πρωτογενείς καθρέφτες με προστατευόμενες επιστρώσεις αργύρου, μία από τις πολλές βελτιστοποιήσεις που οδηγούν σε ενισχυμένη απόδοση τους στο υπέρυθρο. Αρκετά θερμικά συστήματα ελέγχου συμβάλουν στην άριστη ποιότητα της εικόνας των τηλεσκοπίων.
Το τηλεσκόπιο του Gemini South στη Χιλή, σκοπεύει το νυκτερινό ουρανό.
Τα Gemini χτίστηκαν και λειτουργούν με τη συνεργασία έξι χωρών (των Ηνωμένων Πολιτειών, Καναδά, Χιλής, Αυστραλίας, Βραζιλίας και της Αργεντινής) υπό την αιγίδα του Association of Universities for Research in Astronomy (AURA). Κάθε αστρονόμος από τις χώρες αυτές μπορεί να υποβάλει αίτηση για να χρησιμοποιήσει τα Gemini, ο χρόνος των οποίων κατανέμεται κατ ‘αναλογία με την οικονομική συμμετοχή κάθε εταίρου.
6 Αυγούστου 2013 – Επέτειος ενός χρόνου από την προσεδάφιση του rover Curiosity της NASA στον πλανήτη Άρη.
Η 6η Αυγούστου 2013, σηματοδότησε την επέτειο ενός έτους από την ασφαλή προσγείωση του Rover Curiosity της NASA στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη. Στις ημέρες παραμονής του στον Άρη (ή sols, όπως ονομάζονται) το Curiosity έχει κάνει ευρήματα που δείχνουν την ύπαρξη ευνοϊκών συνθηκών για μικροβιακή ζωή δισεκατομμύρια χρόνια πριν, συμπεριλαμβανομένων των αποδεικτικών στοιχείων της αρχαίας κοίτης. Έχει συλλέξει και αναλύσει δείγματα από δύο πετρώματα. Το ρομπότ εκτός από γεωλογικές έχει κάνει και πολλές ατμοσφαιρικές μετρήσεις και αναλύσεις. Με βάση αυτές τις αναλύσεις οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να ανασυνθέσουν το ατμοσφαιρικό παρελθόν του Άρη. Η πιο σημαντική διαπίστωση είναι ότι ο Άρης διέθετε κάποτε πυκνή ατμόσφαιρα η οποία εξαφανίστηκε. Έχει κάνει επίσης σημαντικές μετρήσεις των επικίνδυνων επιπέδων της ραδιενέργειας, το οποίο θα βοηθήσει τους επιστήμονες να προετοιμαστούν για τις μελλοντικές επανδρωμένες αποστολές στον Άρη.
Με αριθμούς: Έχει μετακινηθεί σε απόσταση 1,6 χλμ από το σημείο που προσεδαφίστηκε. Το Curiosity έχει στείλει πάνω από 190 gigabits των δεδομένων, έστειλε πάνω από 72.000 φωτογραφίες, και έκανε πάνω από 75.000 βολές λέιζερ για τη διερεύνηση της σύνθεσης των βράχων της επιφάνειας του κόκκινου πλανήτη. Το rover βρίσκεται τώρα στο δρόμο για την βάση του βουνού Sharp, όπου θα διερευνήσει χαμηλότερα στρώματα ενός βουνού που υψώνεται τρία μίλια από το δάπεδο του κρατήρα Gale.
Για την αποστολή του Rover Curiosity, η NASA επέλεξε έναν υπολογιστή 200MHz PowerPC 750 CPU ειδικά κατασκευασμένο για να αντέχει ακτινοβολίες και τις συνθήκες της διαστημικής πτήσης.
Μπορεί να μην ακούγεται πολύ σε ένα χρήστη των σύγχρονων φορητών υπολογιστών (τα MacBooks σήμερα διαθέτουν 2.9GHz Intel Core i7 επεξεργαστές) ή σε έναν ιδιοκτήτη ενός smartphone με επεξεργαστή 1GHz dual-core CPU – αλλά είναι μια σημαντική αύξηση ισχύος από τα τσιπ 20MHz IBM RAD6000 που χρησιμοποιήθηκαν σε προηγούμενες εξερευνήσεις του Άρη με το Spirit και το Opportunity. Στο Curiosity, ο πυρήνας του PowerPC 750 είναι χτισμένο σε ένα πακέτο BAE RAD750, που να αντέχει στις ακτινοβολίες – χωρίς μια τέτοια θωράκιση, το κύμα των φορτισμένων σωματιδίων από το διάστημα θα έμπαινε στα ηλεκτρονικά, αλλάζοντας τις αποθηκευμένες τιμές, που επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων εντός του τσιπ ή ακόμα καταστρέφοντας οριστικά τον επεξεργαστή. Το RAD750 έχει επίσης ειδική προσθήκη για να επιβιώσει από τις δονήσεις κατά τη διάρκεια της εκτόξευσης και της προσγείωσης. Ο υπολογιστής στο Curiosity περιλαμβάνει 256MB μνήμης RAM, 250KB μόνο για ανάγνωση μνήμης (σε μια EEPROM που μπορεί να σβηστεί αν απαιτείται) και χώρο αποθήκευσης flash 2GB – που χρησιμοποιείται για να αποθηκεύσει τα βίντεο και τα επιστημονικά δεδομένα πριν από τη μετάδοσή τους στη Γη. Τα 2GB μπορούν να κρατήσουν μόνο 500 τραγούδια σε ένα iPod, αλλά και πάλι είναι ένα σημαντικό βήμα από τα 128MB μνήμης RAM και 256MB μνήμης flash που είχαν τα Spirit και Opportunity αντίστοιχα.
Φωτογραφία κατά τη διάρκεια προετοιμασίας του Curiosity, 13 Αυγούστου 2011.
.
Στη φωτογραφία απεικονίζονται οι θέσεις των 17 καμερών του Curiosity.
.
Τα χαρακτηριστικά της αποστολής και τα σημεία προσεδάφισης των αποστολών στον Άρη.
.
Σύγκριση των οχημάτων προσεδάφισης που χρησιμοποιήθηκαν σε πλανητικές αποστολές.
.
Ακολουθούν φωτογραφίες από την εκτόξευση και διάφορες στιγμές της δραστηριότητας του Rover Curiosity της NASA στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη.
Ο πύραυλος της United Launch Alliance, Atlas V, που μετέφερε στον Άρη το Curiosity rover της NASA Science Laboratory (MSL) απογειώνεται από το Launch Complex στο Cape Canaveral Air Force Station της Φλόριντα, στις 26 του Νοεμβρίου 2011.
.
Τεχνικοί εδάφους στο κέντρο ελέγχου JPL της NASA στην Pasadena της Καλιφόρνιας, πανηγυρίζουν την προσεδάφιση του Curiosity στον Άρη, την Κυριακή 5 Αυγούστου 2012.
.
Στον Άρη, ένα αυτοπορτρέτο του rover Curiosity της NASA, που συνδυάζει δεκάδες εκθέσεις που λαμβάνονται από την κάμερα Mars Hand Lens (MAHLI) του Curiosity κατά την 177η ημέρα sol, – την 3 Φεβρουαρίου 2013. Το Rover ήταν τοποθετημένο σε μια επίπεδη προεξοχή που ονομάζεται «John Klein», η οποία επιλέχθηκε για την έναρξη της πρώτης δραστηριότητας διάτρησης από το Curiosity.
.
Αυτή η εικόνα υψηλής ανάλυσης δείχνει τη θερμική ασπίδα του Curiosity rover. Ελήφθη κατά την κάθοδο στην επιφάνεια του Άρη στις 5 Αυγούστου, 2012. Η εικόνα ελήφθη από το Mars Descent Imager instrument γνωστό ως MARDI και δείχνει την θερμική ασπίδα με διάμετρο 4,5 μέτρα, όταν είχε απομακρυνθεί περίπου 16 μέτρα από το διαστημικό σκάφος. Αυτή η εικόνα δείχνει την εξωτερική επιφάνεια της ασπίδας θερμότητας, με την προστατευτική πολυεπίπεδη μόνωση της. Τα φωτεινά σημάδια είναι οι στόχοι βαθμονόμησης για το MARDI.
.
Μια εικόνα που λήφθηκε από το rover Curiosity και δείχνει τι βρίσκεται μπροστά από το rover – τον κύριο επιστημονικό στόχο του, το όρος Sharp. Αυτή η φωτογραφία κυκλοφόρησε από τη NASA στις 6 Αυγούστου, 2012. Μετά τη σκιά του rover μπορεί να δει κανείς τις σκοτεινές ζώνες πριν τους αμμόλοφους. Στο βάθος υψώνεται το όρος Sharp. Η εικόνα έχει ευθυγραμμισθεί για να αφαιρεθεί η παραμορφωμένη εμφάνιση που προκύπτει από το φακό fisheye του Curiosity.
.
Η περιοχή προσγείωσης από το Curiosity της NASA, στις 17 Αυγούστου 2012. Το σημείο καθόδου (αριστερά), το αλεξίπτωτο (κάτω), και το Curiosity Rover (δεξιά). Αυτή η εικόνα πάρθηκε από το HiRISE που βρίσκεται στο Mars Reconnaissance Orbiter.
.
Ο κρατήρας Gale, η προβλεπόμενη περιοχή προσγείωσης (12,4 μίλια με 15,5 μίλια) για την αποστολή του Curiosity, όπως φωτογραφήθηκε από το Mars Odyssey Orbiter στις 22 του Ιούλη του 2011.
.
Αυτή η φωτογραφία δείχνει το Alpha Particle X-Ray Spectrometer (APXS), με φόντο το τοπίο στον Άρη. Η εικόνα λήφθηκε από την Mast Camera, την 32η sol, των εργασιών στην επιφάνεια (7, Σεπ. 2012). Το APXS μπορεί να το δει κανείς στη μέση της εικόνας. Αυτή η εικόνα επέτρεψε στους ερευνητές να γνωρίζουν ότι το APXS δεν καλύφθηκε με σκόνη κατά τη διάρκεια της προσγείωσης.
.
Αυτό το μωσαϊκό εικόνων από τη φωτογραφική μηχανή Mast (Mastcam) του Curiosity, παρουσιάζει το όρος Sharp με επέμβαση στην ισορροπημένη ρύθμιση λευκού (white-balanced color adjustment) που κάνει το χρώμα του ουρανού υπερβολικά μπλε, και δείχνει το έδαφος όπως φωτίζεται το έδαφος στη Γη. Η τεχνική της εξισορρόπησης του λευκού, βοηθά τους επιστήμονες να αναγνωρίζουν τους βράχους με βάση την εμπειρία τους, κοιτάζοντας τους βράχους της Γης. Ο ουρανός του Άρη θα έμοιαζε περισσότερο με ένα χρώμα καραμελέ για το ανθρώπινο μάτι. Το όρος Sharp, που ονομάζεται επίσης Aeolis Mons, είναι ένα πολυεπίπεδο ανάχωμα στο κέντρο του κρατήρα Gale, και υψώνεται περισσότερο από 5 χιλιόμετρα πάνω από τον πυθμένα του κρατήρα, όπου το Curiosity εργάζεται από την ημέρα της προσγείωσης του τον Αύγουστο του 2012.
.
Ο φορτωμένος βραχίονας του Curiosity κατά την εργασία του, απεικονίζεται από το Hazcam την Sol 322, 3 Ιουλ. 2013.
.
Μέρος ενός πανοράματος που λήφθηκε από τη Mast Κάμερα του Curiosity rover, ενώ εργαζόταν στην τοποθεσία που ονομάζεται «Rocknest» τον Οκτώβρη και Νοέμβρη του 2012.
.
Κοιτώντας τον ουρανό, το Curiosity συνέλαβε μια εικόνα που δείχνει τα δύο μικροσκοπικά φεγγάρια του Άρη. Ο Φόβος (αριστερά) και ο Δείμος, την Sol 351, 1η Αυγούστου του 2013.
.
Το Curiosity rover εμφανίζεται σαν μπλε κουκκίδα κοντά στην κάτω δεξιά γωνία αυτής της φωτογραφίας που λήφθηκε από την κάμερα HiRISE του Mars Reconnaissance Orbiter της NASA. Είναι ορατή η περιοχή προσγείωσης του Curiosity, «Landing Bradbury», « στο αριστερό μέρος της εικόνας. Οι δύο φωτεινές μπλε κηλίδες που περιβάλλονται από πιο σκούρα σημεία είναι τα σημεία προσγείωσης του διαστημικού σκάφους Mars Science Laboratory που απομάκρυνε την κοκκινωπή επιφανειακή σκόνη στο χώρο προσγείωσης. Για να αντιληφθούμε την κλίμακα, οι δύο παράλληλες γραμμές -ίχνη των τροχών- είναι περίπου 3 μέτρα απόσταση. Η HiRISE τράβηξε αυτήν την εικόνα στις 27 Ιουνίου 2013, όταν το rover Curiosity ήταν σε μια προεξοχή που ονομάζεται «Shaler» στην περιοχή «Glenelg» του κρατήρα Gale.
.
Οι χαμηλότερες πλαγιές του όρους Sharp εμφανίζονται στην κορυφή αυτής της εικόνας που λαμβάνονται από την δεξιά κάμερα πλοήγησης (Navcam) του Curiosity, στο τέλος μιας διαδρομής περίπου 41 μέτρων κατά την 329η ημέρα sol, ή 9η του Ιούλη, 2013. Ο πυργίσκος εργαλείων στο τέλος του βραχίονα του Curiosity είναι στο προσκήνιο, με το τρυπάνι δειγματοληψίας βράχων στην κάτω αριστερή γωνία της εικόνας..
Χρησιμοποιώντας μία onboard διαδικασία εστίασης, η κάμερα Mars Hand Lens Imager (MAHLI) του Mars Rover Curiosity της NASA, δημιούργησε αυτή την εικόνα με βράχο του Άρη. Αποτελεί συγχώνευση οκτώ εικόνων που είχαν ληφθεί προηγουμένως από την MAHLI, που βρίσκεται στο πυργίσκο, στο τέλος του ρομποτικού βραχίονα του Curiosity, στις 4 Ιουλίου 2013 ή Sol 324.
.
Στις sol 349, 30η Ιούλη του 2013, το Curiosity φαίνεται μπροστά, συλλέγοντας κομμάτια από την επιφάνεια του Άρη.
.
Η συνολική διανυθείσα απόσταση από το Mars Rover Curiosity της NASA ξεπέρασε τα 1600 μέτρα, λίγες ημέρες πριν από την πρώτη επέτειο της προσγείωσης του στον Άρη.
.
Οι επισκέπτες κοιτάζουν μια προβολή εικόνων που λήφθηκαν από το rover Curiosity, στην έκθεση «Ματιές στο Σύμπαν» στο Εθνικό Ναυτικό Μουσείο στο Greenwich, στο Λονδίνο, στις 5 Ιουνίου 2013.
Συναρπαστικός ο Αυγουστιάτικος νυχτερινός ουρανός!
Μέσα στ’ Αυγούστου τη νυχτιά ο ουρανός, τ’ αστέρια
δίχτυ πλεγμένο με το φως του ανέμου περιστέρια.
Ορφέας Περίδης.
Ο έναστρος νυχτερινός ουρανός μας συναρπάζει! Χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι κοιτούσαν με απορία το νυχτερινό ουρανό θαυμάζοντας τα αστέρια, τους πλανήτες και άλλα ουράνια αντικείμενα. Την αγάπη, το πάθος και τον ενθουσιασμό για το νυχτερινό ουρανό, μοιράζονται όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, το φύλο, τον πολιτισμό, την εθνικότητα ή τη θρησκεία. Όταν κοιτάζουμε στο διάστημα, τα σύνορα μεταξύ των ανθρώπων γίνονται αόρατα, και προσελκύουν στην ίδια τη ζωή, εμάς και τους συνανθρώπους μας. Ο ουρανός πάνω μας είναι δημόσιος χώρος και τόπος συνάντησης για όλους τους κατοίκους της Γης. Δεν έχει σημασία ποιος, τι και που βρίσκεται. Όλοι μοιράζονται τον ίδιο ουρανό και προέκυψαν από την ίδια αστερόσκονη!
Στο διάστημα, υπάρχει κάτι πολύ και πάντα καινούριο για να ανακαλύψετε: αστέρια, πλανήτες, το σπαρμένο με χιλιάδες κρατήρες Φεγγάρι, ο Ήλιος μας, με τις ηλιακές κηλίδες και βίαιες καταιγίδες, κομήτες, γίγαντες αερίων και νεφελώματα σκόνης, ανάμεσα στα άστρα και τους γαλαξίες των δισεκατομμυρίων άστρων και δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά από εμάς! Είτε με γυμνό μάτι, με κιάλια ή τηλεσκόπιο μπορείτε να ρίξετε ένα συναρπαστικό βλέμμα στο ζωντανό ουρανό και στο διάστημα, ανακαλύπτοντας αυτόν τον θαυμαστό κόσμο που μας περιβάλει…
Δεν θα πρέπει να είναι ειδικός ή επιστήμονας κάποιος, για να αισθάνεται άνετα στην παγκόσμια κοινότητα των φίλων του ουρανού. Το αντίθετο! Είτε αρχάριος αστρόφιλος, είτε έμπειρος, γυναίκα ή άνδρας, παιδί, μαμά, μπαμπάς, γιαγιά, παππούς (έως 100+), είτε χωρίς οπτικά βοηθήματα και εξοπλισμό όπως κιάλια ή τηλεσκόπιο, είτε έχει κάποιον εξοπλισμό, είναι όλοι ευπρόσδεκτοι στην κοινότητα των εραστών του έναστρου ουρανού!
Κι ο Αύγουστος είναι κατεξοχήν ο μήνας των ουράνιων παρατηρήσεων. Πριν από την αυγή της 4ης Αυγούστου, οι πλανήτες Δίας, Άρης και ο Ερμής σε σύνοδο, θα συνοδεύονται από μια λεπτή ημισέληνο, στην περιοχή των Διδύμων και θα αποτελέσουν μια θαυμάσια ευκαιρία παρατήρησης ή και φωτογράφησης. Από τις 1- 8 Αυγούστου ο αστεροειδής Juno, περίπου τα μεσάνυχτα (UTC), θα βρίσκεται στα σύνορα του Υδροχόου και Αετού, με φαινόμενο μέγεθος 9, οπότε είναι ορατός με κιάλια 10 x 50. Αν και ακανόνιστο σχήμα του είναι μόλις 260 χιλιόμετρα πλάτος, έχει υψηλή ανακλαστικότητα που εξηγεί το μεγάλο φαινόμενο μέγεθος του. Μαζί με τους Ceres, Pallas και Vesta, είχε χαρακτηριστεί πλανήτης, αλλά το ακανόνιστο σχήμα του αποκλείει το να χαρακτηριστεί σήμερα νάνος πλανήτης, όπως είναι ο Ceres.
Στις 11-13 Αυγούστου μας δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία για την παρατήρηση του μέγιστου της βροχής μετεώρων με το όνομα Περσείδες. Παράγεται από τα συντρίμμια του κομήτη Swift-Tuttle. Είναι από τις πιο εντυπωσιακές βροχές μετεώρων (ή βροχή διαττόντων αστέρων) που παρατηρούνται κάθε χρόνο. Για να παρατηρήσουμε το φαινόμενο πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας βορειοανατολικά στον ουρανό και να παρατηρήσουμε την περιοχή μεταξύ των αστερισμών της Κασσιόπης (το γνωστό W) και του Περσέα. Η σωστή θέση πρέπει να μας δίνει ένα καθαρό πεδίο στον ουρανό, της τάξης των 120°. Φέτος οι Περσείδες αναμένονται με συχνότητα 60-100 την ώρα! Καλύτερη είναι η παρατήρηση με γυμνό μάτι ή με μικρά κιάλια.
Στις 19 Αυγούστου η Σελήνη θα βρίσκεται στο περίγειο (362.264 χιλ.). Ο Ποσειδώνας θα είναι πλησιέστερα στη Γη στις 27 Αυγούστου, θα βρίσκεται στον αστερισμό του Υδροχόου και θα φαίνεται καλά τόσο αυτόν το μήνα όσο και τον επόμενο. Το μέγεθος του είναι 7,9 κι έτσι εύκολα εντοπίζεται με κιάλια. Τέλος το Straight Wall ή Rupes Recta στη Σελήνη, παρατηρείται καλύτερα στις 14 Αυγούστου – το καλύτερο βράδυ- ή το βράδυ της 27ης Αυγούστου… Κι ο ουρανός δεν έχει τέλος…
Όλοι οι φίλοι της φύσης, οι αστρόφιλοι μπορούν να μοιραστούν το «πάθος» τους για τα αστέρια μαζί με άλλους στην περιοχή τους. Στις αστρονομικές κοινότητες βιώνουν περισσότερο το «πάθος» τους, είναι πιο κοντά στα αστέρια, διασκεδάζουν και μοιράζονται τις εμπειρίες και τις γνώσεις τους για την αστρονομία! Κι ο Αύγουστος μας προσφέρει πολλές ευκαιρίες…
Περιστρεφόμενο άστρο νετρονίων μείωσε απότομα την ταχύτητά του
Η ανακάλυψη, έγινε από μια διεθνή αστρονομική ομάδα,στην οποία συμμετείχε και ο Κώστας Γουργουλιάτος (ο heal στο astrovox) του καναδικού πανεπιστημίου McGill στο Μόντρεαλ, έγινε με τη βοήθεια του τηλεσκοπίου ακτίνων-Χ «Swift» της NASA. Δημοσιεύτηκε με τον τίτλο «An anti-glitch in a magnetar» στις 30 Μάη 2013 στο περιοδικό Nature.
Ένα αστέρι νετρονίων, που γυρίζει σαν σβούρα γύρω από τον εαυτό του, είναι ό,τι πιο κοντινό σε μια μαύρη τρύπα μπορούν να παρατηρήσουν άμεσα οι επιστήμονες. Αποτελεί το απομεινάρι της έκρηξης (σούπερ-νόβα) ενός πρώην τεράστιου άστρου, που έκαψε τα πυρηνικά καύσιμά του και κατέρρευσε υπό το βάρος του. Τα άστρα αυτά, που αποκαλούνται και «πάλσαρ», μπορούν να περιστραφούν έως 43.000 φορές το λεπτό και διαθέτουν πανίσχυρα μαγνητικά πεδία τρισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερα από αυτό της Γης. Η ύλη μέσα σε ένα τέτοιο άστρο διαμέτρου μόλις 15 έως 20 χιλιομέτρων είναι τόσο συμπιεσμένη, ώστε ένα κουταλάκι από αυτήν θα ζύγιζε ένα δισεκατομμύριο τόνους πάνω στον πλανήτη μας. Κανένα επιστημονικό εργαστήριο στη Γη δεν έχει καταφέρει να αναπαράγει τέτοιες συνθήκες υπερ-πυκνότητας.
Το συγκεκριμένο άστρο νετρονίων ΙΕ 2259+586 εντοπίστηκε σε απόσταση περίπου 10.000 ετών φωτός από τη Γη, στην κατεύθυνση του βόρειου αστερισμού της Κασσιόπειας. Ανήκει στην υποκατηγορία των λεγόμενων μαγνητικών άστρων νετρονίων (magnetars), που αποτελούν τους ισχυρότερους μαγνήτες του σύμπαντος, καθώς έχουν ασύλληπτα ισχυρά μαγνητικά πεδία και κατά καιρούς εκτοξεύουν στο διάστημα υψηλής ενέργειας παλμούς (εκρήξεις).
Οι παρατηρήσεις έδειξαν ότι το άστρο έκοψε ταχύτητα και έκτοτε σταδιακά μειώνει την ταχύτητα περιστροφής του, η οποία αρχικά ήταν μία περιστροφή κάθε επτά δευτερόλεπτα (περίπου οκτώ ανά λεπτό). Οι αστρονόμοι έως τώρα είχαν δει πάλσαρ να επιταχύνουν την περιστροφή τους, αλλά ποτέ να την επιβραδύνουν και αναρωτιούνται τι μπορεί να έχει προκαλέσει ένα τέτοιου είδους συμβάν. Πριν την επιβράδυνση, το άστρο εξέπεμψε μια σύντομη αλλά ισχυρή έκρηξη ακτίνων-γάμα που έγινε αντιληπτή από το διαστημικό τηλεσκόπιο «Fermi» της NASA. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτή η έκλαμψη σηματοδότησε την έναρξη επιβράδυνσης της περιστροφής της αστρικής «σβούρας».
Ένα αστέρι νετρονίων είναι από τα πυκνότερα αντικείμενα, με συγκέντρωση 500.000 φορές της μάζας της Γης σε μια σφαίρα διαμέτρου περίπου 19 χιλιομέτρων, παρόμοια σε μέγεθος με το νησί του Μανχάταν.
